Week 18
Een heel verhaal over die Cedarbergen. Gelukkig kan ik me er wat bij voorstellen, tenslotte ben ik een paar weken eerder die kloof omhoog gerend. Dat ze dan ook redelijk op tijd in Athlone bij de Highschool aankwamen om me op te halen viel me 100% mee! Tijdens mijn weekend zijn heel wat herinneringen aan school weer terug gekomen…
Vooral dat geklooi met gescheiden slaapzalen. Samen met Jimmy, facilitator voor dit kamp maar in het dagelijks leven schoolhoofd van een andere Highschool, hebben we het spelletje meegespeeld. Twaalf uur lichten uit in de dorms. Wij in de eetzaal (tussen de twee slaapzalen in) een kaartspelletje spelen. De hele groep leek wel spontaan blaasproblemen te hebben, een voor een kwamen ze te voorschijn ‘Just need to go to the toilet…!’ Tegen een uur of twee vinden we het goed, licht in de eetzaal gaat uit en wij naar bed (dat dachten ze tenminste). ‘They’re gone!’ fluisterd er een. Kiekeboe met de zaklantaarn! Blijft leuk die reacties op die gezichten. Maar het mooiste zijn de suffe gezichten in de ochtend! Gelukkig was er verder geen boeman nodig, dus heb ik bijzonderder veel lol met ze kunnen hebben.
Terug in Athlone, Garlendale High, willen ze dan ook geen afscheid nemen, ik kom toch nog wel weer eens langs? Nou, ik hoop van harte!
Door de weeks wil het vroeg opstaan nog niet zo. Maar als we dan een keer op gang zijn… Woensdag krijgen we een telefoontje van Valerie: twee studenten uit Nederland komen hier voor een jaar stage lopen. Alsof de wereld nog niet klein genoeg is, Cathelijne kent een van de studentes! Die zien we dus nog dezelfde avond in Ganesh, lekker restaurantje in Observatory. Alles ziet er zo gewoon uit dat de serveerster bij je aan tafel gaat zitten om even bij te kletsen over de menukaart. De komende avonden zullen we hen laten zien wat we in de afgelopen maanden ontdekt hebben in Cape Town.
Donderdag hebben Cathelijne en ik supervisie van Valerie, dit keer voor het eerst in UWC (University of the Western Cape). Die universiteit is zo groot als een kleine stad, je zou er in kunnen verdwalen. En toch krijgen we het voorelkaar eraan voorbij te rijden… verscholen achter een enorm stuk land met fynbos en palmen! Oufy, mijn supervisor bij NICRO, is er ook. We hebben alvast een soort beoordelingsgesprek. Het echte volgd nog… maar het ging wel allemaal goed, net als bij Cathelijne werd van mij meer verwacht te luisteren dan te praten. Omdat ik voor mijn laatste bijeenkomst volgende week bij NICRO nog uitnodigingsbrieven moest versturen, ben ik nog naar Mitchell’s Plain gereden. Cathelijne is samen met Esther en Lara de stad in gegaan, daar zou ik ze dan weer treffen.
