Mbabane > Maputo

Maandag 15 oktober
Het is de maandag erg vroeg opstaan. We willen namelijk naar Mbabane (hoofdstad van Swasiland) naar de Mozambiquaanse ambassade gaan voor visa. Myxo van de backpackers moet ook in Mbabane zijn om het een en ander te regelen en omdat toch iedereen gaat, gaat Mandla ook maar mee. Zijn familie woont in Mbabane, dus kan hij die mooi bezoeken. Het is ongeveer een half uurtje rijden. Aangekomen zetten we eerst Myxo af, die heeft onderweg liggen dutten en zeuren over zijn kater van het Swasibier dat we de vorige avond hebben gedronken. Van die paar slokken! Ongelofelijk… Vervolgens rijden we direct naar de ambassade. Hoe vroeger je er bent des te eerder is het geregeld. Buiten het gebouw heeft iemand tussen twee bomen een laken gespannen en een bordje opgehangen: Foto’s voor visa. Niet verkeerd! Het is half 9, we zijn de eersten, maar toch worden we verzocht om half 3 maar eens te komen kijken. Dan zou het waarschijnlijk wel klaar zijn. Hmm, wat nu. Geen probleem, want we hebben Mandla bij ons en die kent Mbabane als zijn broekzak. We worden dus meegenomen.Eerst maar even wat eten of drinken in een winkelcentrum. We hebben in alle haastigheid weinig tijd gehad voor ontbijt. Maar zoals overal is er weinig keuze; een hamburger met friet of.. een hamburger met friet. Wij dus maar cola. Mandla friet. We besluiten van de gelegenheid gebruik te maken en een internetcafe op te zoeken. Kunnen we mooi even thuis laten weten wat we allemaal aan het doen zijn. Dat is bij mij zo gebeurd, maar Helmer en Auke hebben weer rijen mailtjes en dat is allemaal heeel belangrijk, dus besluit ik even een rondje te gaan lopen. Lekker winkeltjes kijken. Wanneer Helmer klaar is gaan hij en ik met Mandla naar het hoogste punt, zodat Helmer een foto kan nemen van de stad.

Wanneer Auke klaar is hebben we toch wel echt honger. We besluiten om wat te gaan halen in de supermarkt en dat ergens te gaan opeten. Mandla zegt dat hij wel een mooie picknickplek weet. Vlak bij zijn ouders huis. Dan kan hij ons ook mooi even de omgeving laten zien. Tof! We rijden de stad uit en meteen veranderd de omgeving. Het is inderdaad een sprookjesachtige omgeving. We stoppen bij een waterval met eromheen potholes en eten daar onze kip met rijst. Erg apart om al die perfect ronde gaten in de rots te zien. Dat begint dan met een steentje dat in een gaatje gaat tollen door de stroming! Nu zijn die zo groot dat je er met z’n tweeën in kan zitten. Mandla verteld over zijn plan om in deze omgeving zelf een backpackers te beginnen.

Na het eten rijden we nog wat rond. Mandla wijst naar van alles en verteld. Overal staan uit de kluiten gewassen koeien en stieren langs de weg. We rijden een heuvel op en blijken bij Mandla zijn familie te zijn. Een paradijselijk plekje, maar het is duidelijk dat ze het niet breed hebben. 3 kindjes in vodden rennen rondjes. Moeder is bezig met een grote pot op het vuur en opa zit op een stoel te kijken. We zeggen beleefd ‘Sawbona’. ‘U heeft een prachtig uitzicht’, zeg ik. Opa kijkt me aan en haalt z’n schouders op. ‘Wat heb je daar nou aan’, lijkt hij te denken. Mandla doe de zware deur van een schuur open. Hier staan allemaal spullen die zijn moeder maakt; mandjes, gedroogde gekleurde bloemen, beeldjes, etc.
‘Dit is het enige inkomen’, zegt Mandla. ‘Daar betalen we de huur van’. We voelen een lichte druk, maar er zit echt niks bij wat we willen hebben en bovendien is er al zo weinig plek in de auto. We gaan naar buiten. ‘Wat?’, zegt zijn moeder, ‘je kunt niet met lege handen weggaan’.
We kijken beteuterd, maar zij lacht. Het is tijd om onze visa op te gaan halen. We nemen afscheid van Mandla’s familie en gaan.

Op de terugweg rijden we langs ’s werelds tweede grootste rots. Een enorm gladde kiezel, lijkt het. De visa liggen klaar. Er zijn alleen wel een heleboel mensen. Onze naam wordt omgeroepen. Gelukkig! Als we terugrijden naar Manzini zetten we Mandla ergens af. Als Myxo hem nodig heeft dan belt hij wel. Er zijn niet veel mensen die naar ‘Myxo’s Place’ toekomen. Misschien toch het bordje met “NOT HERE”?

Bij Myxo’s Place pakken we direct onze spullen. We hebben besloten om direct die avond naar Mozambique te rijden. We zitten op de veranda nog snel wat kaartjes te schrijven, wanneer het ineens zwaar begint te onweren. We gaan toch. Myxo is het er niet mee eens, maar kan het wel begrijpen. Hij is ook zo. Hij post onze kaartjes. Wij zijn z’n beste klanten tot nu, zegt hij. Wij op onze beurt nemen een stapel flyers mee, die gaan we neerleggen bij andere backpackers. Het is 17.00 als we wegrijden.

Het is ongeveer 2,5 uur rijden van Manzini naar de grens van Mozambique. Het is ondertussen al donker. We begrijpen Myxo’s bezorgdheid wel een beetje, bij de grens is het een drukte van jewelste. Overal mensen, die je overal mee naar toe willen nemen. Niemand heeft een uniform aan en er zijn geen echte kantoorruimtes. We laten ons niet afzetten en geven geen geld. We hebben onze visa en betalen alleen voor de auto als we de formulieren zien. De enige andere blanke man heeft iets meer moeite. ‘Wat? Hebben jullie daar niet voor moeten betalen?’. Hij slaat zich voor zijn hoofd. Hij werkt vlak over de grens in een fabriek. Hij fluistert ons waarschuwingen in en stelt voor dat we bij elkaar rijden, maar dat slaan we af. We zijn toch eerder klaar dan hem. Om 18.45 zijn we in Mozambique.
Het is al donker als we de lange weg naar Maputo rijden. We hebben eindelijk het gevoel echt in Afrika te zijn. Op de radio klinkt het vlotte Portugees en we zeggen woorden na om te oefenen. We rijden tergend langzaam. Hier waren we voor gewaarschuwd. De weg is vol met mensen. Iedereen is op straat, mensen en dieren. Van Bart en Masha hebben we 3 miljoen Metacais op zak, dat is ongeveer 500 gulden. Dat hadden ze nog over van hun reis. Een dikke rol van het smerigste geld wat je ooit gezien hebt. Alsof het uit het riool is gevist. Ze hebben ons gewaarschuwd, het is daar zo ontzettend goedkoop dat zelfs al doe je de duurste dingen, dan nog maak je het niet op. Ach, dan verrekenen we het wel als we terug zijn.

Om 20.00 komen we aan in Maputo. Van Myxo hadden we een adres gehad van een goeie backpackers: ‘The Base’ aan de Patricia Lumumba Av. We gaan op zoek. Na het gevraagd te hebben bij een tankstation vinden we het. We worden vriendelijk ontvangen. ‘Bon notte’.
We kunnen de auto binnen zetten. Het meisje achter de ‘balie’ verteld ons alles wat we moeten weten en we krijgen een gekopieerd plattegrondje van Maputo. In de uitgevlakte witte plekken her en der staat ‘No go’ gekrabbeld. Okee.. Na onze spullen gedumpt te hebben gaan we snel weer naar buiten. Eerst wat eten. Het is nog steeds druk op straat. Veel straatventers proberen ons wat te verkopen, zodat we uiteindelijk een Italiaan binnen springen. We eten lekker pizza’s en houden een ‘doorschuifbierproeverij’ met alle locale biertjes. Voor de ramen proberen de venters nog steeds hun waar aan ons te verkopen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.