Onderweg hebben we een statement gecreëert voor toekomstige toeristen. Koop een auto onder de R10.000,- en het avontuur komt je tegemoet! Als eerste begon de motor van Piere flink te pruttelen. We reden met z’n tweeën; de anderen waren door gereden en wisten hier nog nix vanaf. Oei, waarschijnlijk de olie op. Piere stond erop dat ie zelf wel de boel zou oplossen, want hier vlakbij zou een tankstation zijn. Daar kwam nix van in en zodoende konden we eindelijk eens met onze auto iemand anders te hulp schieten. Wij drie blikjes olie gehaald bij een tankstation die 15km verder op stond, bleek de motor het nog niet te doen. Na wat overleg is Sajina er bij ons ingestapt en Piere redde zich wel! Oké, met z’n vijven op naar Darling, want daar zat de rest te wachten zodat we konden gaan picknicken. Eindelijk aangekomen zaten ze leuk op een terrasje te eten! En bovendien ons nog beschuldigen dat het niet in de haak was dat we Piere alleen hebben achtergelaten in the middle of nowhere! Lekker zeg. Wij op zoek naar een winkel voor een afgeslankte picknick. Helaas geen fatsoenlijke winkel open. Hebben dan maar in de hitte Swarma gegeten bij een toeristisch plekje (ik natuurlijk alleen de gebakken groenten en als compensatie voor het vlees flink wat knoflook erop!) Ja, Darling was het ook niet voor de anderen die ondertussen hun eten ophadden!
Overleg, overleg, gehannes, verschillende ideëen, terug naar de auto’s. Het strand, eindelijk! Het was ondertussen al een uur of twee en de lekkere hitte van de zon hebben we voornamelijk alleen nog maar in de auto gevoeld. De dames in de andere auto wilden plots bloempjes gaan bekijken in een veld met een boel mensen, waar we juist op de heenweg hartelijk om hadden zitten te lachen. Het zag er gewoon niet uit! Gehannes, en verder naar het strand. Ondertussen was het geluidje wat C en H van de week al hadden proberen te traceren en wat garagepersoneel ook niet konden vinden wat meer aanwezig. Kwam van rechtsvoor. De rem werkte ook wat minder, maar nog wel oké. Hup, het Nationale park ingereden aan de Westcoast en na tig wat km’s eindelijk zicht op het strand. EINDELIJK. Op de parking de auto neerzetten, spullen bij elkaar pakken en gauw… Helaas dacht het rechtervoorwiel er anders over! Er kwam wat rook vandaan. Oke! Opkrikken die kant. Blijkt de wielophanging flink te wiebelen! G*@~ver*#*rie, weer wat. Ondertussen al een aantal keren hebben we het echt gehad met de auto! Met zijn tienen op een hoopje adviezen geven en bellen. De AA bellen en slepen, en, en, en…
Onze huisbaas gebeld voor advies en telefoonnummers en mijn broertje ge-sms-ed om het nummer van de ANWB door te sturen, want dat scheelt weer in de prijs was een van de adviezen. Helaas had ik in de sms niet vermeld dat het om het lidmaatschaps nummer ging! Thuis enigszins in paniek want daar dachten ze het telefoonnummer! En wanneer je dat nodig hebt is er flink wat mis! (Sorry hoor, Mam en broer!) Via de AA in Cape Town werd er een Towtruck gestuurd om ons te slepen naar de dichtsbijzijnde plek. Sajina had besloten om met ons mee te gaan en de rest propte zich in de overgebleven auto en ging terug naar CT. Die plek bleek iets noordelijker te liggen en in totaal 160km van CT. Helaas mocht er niemand in de Ford blijven zitten, aangezien er in de towtruck maar plek voor twee passagiers was. Helmer en ik dus achterin en Sajina en Cathelijne voorin. In het begin nog tof en relaxed. Maar met dat het donker werd en er harder gereden kon worden was het behoorlijk winderig.
