Week 15
Goed, ik weet ’t: de 4e is geen maandag, dus ook niet het begin van deze week, maar Auke heeft jullie uitleg belooft over de vorige zaterdag… Dat ik zaterdag nog ‘moest’ werken heeft met één van de projecten te maken. ‘I’m cool like that!’ Ja, de boodschap is, ik ben stoer zoals ik ben omdat ik geen crimineel ben, klinkt logisch? Nou, hier niet altijd, Gangsters zijn toch redelijk vaak de grootste role models. ‘I’m cool…’ is een campagne voor jongeren in de highschools, als onderdeel daarvan bouwen scholieren van een aantal scholen elk een paradewagen die de afgelopen maandag een optocht vormden (meer daarover later). Alles goed en wel, maar de jongeren hadden ervoor gekozen om het leeuwendeel van het werk op zaterdag te doen! Omdat ik die school begeleid moest ik er natuurlijk bij zijn. Nee, geen spijt, het zijn geweldige kinderen en ik heb het naar mijn zin gehad met hen! Maandag begon eigenlijk best hectisch. De week van mijn eigen YES (Youth Empowerment School) programma! Lee, een vrijwilliger van NICRO, en ik gaan deze week met acht jongeren werken, elke dag van negen tot drie uur ’s middags. Behoorlijk intensief. Ik heb allemaal jongeren uitgezocht die niet meer naar school gaan, zodat ze elke dag kunnen komen, maar ook omdat zij het meeste risico lopen gangsters te worden. Had ik ze van te voren nog zo ingepeperd hoe belangrijk het is om op tijd te komen (commitment, 110% inzet etc.), was ik het natuurlijk die er ’s morgens niet bij kon zijn! Immers ‘mijn’ highschool had de optocht maandag ochtend en daar kon ik ook niet missen… Gelukkig kon Lee het prima alleen af, ook voor de rest van de week is zij een onmisbare en geweldige hulp geweest. De parade met de scholieren was erg goed. Ze waren halemaal behoorlijk enthousiast, hadden tekst op een bestaand lied gemaakt, deelden snoepjes uit met daaraan papiertjes met teksten als ‘give children hugs, no druks’ etc. Elke dag kwam ik bekaf thuis, niet tot heel veel meer in staat dan als oude dweil op de bank te liggen, een beetje lezen, avond eten naar binnen werken, that’s it. Ook al geniet ik ontzettend van de jongeren en het programma dat we met ze doorgaan, het vreet energie.
Tot overmaat van ramp liet onze beste Cortina ons dinsdag hopeloos in de steek. Op weg van Mitchell’s Plain naar Cathelijne hield ie ermee op. Ik stond langs de weg en kreeg hem geen millimeter voor of achteruit. Er was iets grondig mis met de aandrijven (nee, niet weer de propshaft!). Uiteindelijk bleef ons niets anders over dan towtruck! Deze hele week heeft de Cortina bij Oufy (mijn supervisor) voor de deur gestaan. Tussen de scénes in proberen Cathelijne, Auke en ik een tweede hands differentiaal te vinden (zeldzaam onderdeel van de auto…). Ondertussen heb ik heel wat capriolen uitgehaald om ervoor te zorgen dat ik op tijd in Mitchell’s Plain zou zijn. Vooral taxi’s en stress, die rotdingen rijden alleen als ze volgepropt zitten. Vooral wanneer je op tijd ergens moet zijn, duurt dat altijd veel te lang! Ondanks dat van de acht jongens waar ik mijn programma mee begonnen was, nog vijf over zijn, gaat het verbazingwekkend goed. Elke keer weer zijn Lee en ik verbaast, opgelucht en blij wanneer de jongens weer enthousiast elke oefening en elk spelletje doen wat we hun geven. Voor vrijdag hebben we een stevige hike gepland. We starten in Kirstenbosch Botanical Garden (zij waren zo vriendelijk om de entree te sponsoren) en willen Skeleton Gorge omhoog naar de top van Tafelberg. Oufy gaat mee en om te zorgen dat we op tijd kunnen vertrekken overnacht ik bij Oufy. In Nederland ben je op zijn laatste met je 21ste het huis uit, op kamers. Hier is dat wat anders, de meeste mensen blijven bij hun ouders tot ze getrouwd zijn en dat hoeft niet voor je 30ste te zijn… Oufy woont samen met zijn ouders en grootmoeder in Lansdowne, een erg gezellige buurt en ook een erg gezellige familie!
