Helaas was de eindbeoordeling van Cathelijne naar vrijdagmorgen verschoven, zodat we pas rond twaalven weg konden rijden. ’s Ochtends had ik Helmer bij de school vanwaar iedereen zou vertrekken afgezet en eenmaal weer thuis snel even een douche genomenen, in Gardens de laatste spulletjes gekocht voor onze trip naar de bergen en daarna snel Cathelijne ophalen bij Come and Play. Waar ze wel heel erg glunderend stond te wiebelen op haar voeten. Haar collega’s achterlatend met een bloemetje in de hand en eraan een kaartje met een persoonlijke bedankje, zijn we vertrokken richting het noorden. In de regen zijn we vertrokken en zo gauw we de berg achter ons hadden liggen werd het weer steeds beter. Onze eindbestemming was gezet op een backpackers, welke zo’n 20km van Citrusdal af ligt. De rit ernaar toe was mooi. De foto’s geven helaas niet datgene weer hoe wij het gezien hebben, maar wel een impressie. De weg was errug lang en recht. Er zaten natuurlijk wel bochten en heuvels in, maar gewoon recht. Af en toe een afslag, als je hem al opmerkte! Je wist dat er één was, omdat er een bord stond. Die wegen gaan dan in net zo een ‘rechte’ lijn naar een plaatsje toe, maar altijd met een hoek van ongeveer 45 graden, nooit echt haaks. De weg die we moesten nemen was de N7. De weg die naar Namibië leidt, we zullen deze weg zeker nog een keer volgen! Wegen zoals deze, en we die voor zover hebben gezien, zijn goede wegen. Lekker breed, zodat je door naar links uit te wijken de weghelft vrij maakt voor de passerende achterligger. Welke dan z’n beide knipperlichten even aan zet om je te bedanken. Het meest vriendelijke wat ik tot nu toe ben tegengekomen. Want ik heb het natuurlijk wel even uitgetest door bij elke auto die wilde inhalen opzij te gaan. Er waren er maar twee of drie die het niet deden, heen én terug! Maar dit is leuk totdat je op de wegen in de bergen rijdt. Zo nu en dan is er een verbreding van de weg, zodat je de vrachtwagens voorbij kan racen. De hele rit had ik ongeveer 100 gereden, reed ik harder dan begon onze Cortina flink te schudden; voor mijn knieën niet zo’n prettig gevoel. Halverwege naar boven kregen we weer het gevoel dat we misschien toch maar even naar het linkerachterwiel moesten kijken. Waarom?
Nou hierdoor!: Dat wiel was waarschijnlijk niet goed aangedraaid bij de reparatie van de differential. Door het wiebelen waren de bouten wat ingesleten. En dus ook de velg. Hadden we een nieuw reservewiel gehaald (die we bij de auto kregen was al lek), bleek deze de volgende dag ook lek te zijn. Deze hadden we dus weer verwisseld met de oude en laten repareren op de vrijdagochtend. Omdat we natuurlijk al de hele ochtend niet konden rijden, hadden we het wiel niet verwisseld. Maar wel de doppen nog eens gecontroleerd en aangedraaid. De doppen daar halverwege de berg aangedraaid en Cathelijne wat foto’s gemaak. Moet ik nog de laatste wat aandraaien, lijkt het wel heel erg makkelijk te gaan… er af gedraaid! Met drie doppen dus verder gereden, naar de eerst volgende garage. De top was snel bereikt en het hele geslinger achter de vrachtwagens ging verder naar beneden. In Citrusdal meteen doorgereden naar de garage. Even laten kijken wat er aan gedaan kan worden. Onze ervaring ondertussen is dat het wel wat kan kosten die Ford! Het leek gelukkig erg makkelijk te vervangen te zijn. Bij een Ford garage werden 4 bouten gehaald. Hij vroeg nog wel eerst drie keer of we ze alle vier vervangen wilden hebben. YES! Weten we tenminste dat er met dat wiel nix meer kan gebeuren! Een kleine rip uit ons lijf gingen we maar op zoek naar de backpackers. Die jongen van de garage had ons aanwijzingen gegeven! Hop, wij zijn aanwijzingen volgen… gevolg dat we na ongeveer 25km gravelroad maar besloeten de backpackers te bellen. Want de weg was erg hobbelig, veel gaten en met zo’n zware auto als de onze voel je elke kuil en hobbel!
