Week 11
Waar ze vanaf vorige week woensdag de muur hadden afgebeiteld en weer gepleisterd, ging deze week de schilder aan de slag. Hij maakte gelukkig minder troep, maar had wel de ruimte weer nodig. Ik ben dus de dinsdag uit pure noodzaak in de slaapkamer gaan zitten en wat proberen te werken. Ze willen dat je altijd aanwezig bent wanneer ze aan het werk zijn in je huis. Dit omdat ze geen trammelant willen hebben met de bewoners, als ze straks gaan zeggen; ik mis dingen, de radio is kapot, ze hebben ze wc of wat dan ook vuil gemaakt etc… Gelukkig voor ze ben ik niet zo iemand.
Ik ben vorige week veel te weten gekomen over hoe de werknemers behandeld worden hier. Het principe is in ieder geval: voor jou tien anderen die dit werk willen doen en overal is het ’t zelfde liedje. Ze hebben geen beschermspullen zoals stofkapjes, werkschoenen stofbrillen etc… Wat ze wel hebben is een overall die ze zelf moeten kopen en elke keer schoon moeten hebben als ze weer aan het werk gaan. Dit is dus een flinke rib uit hun lijf met hun mager salaris. Als ze iets breken of vuil maken moeten ze dat zelf betalen, ze hebben dus geen verzekering en hun bedrijf ook niet. Ze dragen gewoon hun eigen schoenen, soms zelfs hun nette paar. Ze vertelden dat vaak in de huizen waar ze werken ze niet eens gebruik mogen maken van de wc, buiten moeten eten, roken etc… En dat het enige wat de bewoners dan zeggen is ja, nee of helemaal nix. Nou, dan zitten ze bij mij wel goed. Lekker koffie met ze drinken, kletsen over van alles en nog wat wanneer ze moesten wachten totdat de verf en zo droog is. Deze week was dus de schilder aanwezig: Christopher. Hij moest vaak alleen werken en moest dus ook vaak wachten totdat de verf wat droger was om weer wat te kunnen doen. Hij heeft gewoon meegegeten met mij en wanneer ie zijn had in een sigaret draaide ik er een voor hem, wanneer Cathelijne d’r shag (tabacco heet dat hier) niet meegenomen had. In principe mogen ze niet eens de radio aan of uit zetten. Maar hij wende er wel aan dat ie te maken had met een vriendelijk iemand. Tijdens het eten heeft ie flink genoten van de chocopasta. Dit vond ie echt zo verrukkelijk, dat ie dat meteen zou kopen. Helaas is chocopasta erg duur hier; voor een potje betaal je hier ongeveer 7 gulden. Dus dat was leuk bedoeld van hem, maar wetende dat ie het waarschijnlijk toch niet zal kopen. Ze hebben de afgelopen 4 jaar niet eens loonsverhoging gehad en zoiets als bonus hebben ze ook niet. Jawel R100,- voor de verdienste. Is ongeveer f33,-. Naast dat ie hier op z’n gemak kon werken zonder zorgen te maken, zat hij ook regelmatig te lezen in een aantal boeken van ons , met name het dikke boek: ‘Strange stories, amazing facts’. Hierin staan echt veel leuke en vreemde verhalen en weetjes in. Donderdag besloot ik maar een potje voor hem te kopen. Ingepakt en erop geschreven: Enjoy your present! Cathelijne en Auke For: Christopher. Dit om het een verassing te laten zijn als ie thuis zou komen en ook omdat zijn baas niet kan zeggen dat ie het heeft gejat. Want het staat er duidelijk op dat het voor hem is. De volgende dag bedankte hij ons, zijn vriendin moest de pot van hem weghalen anders zou hij het allemaal op een avond hebben opgegeten. Hij vroeg ook nog het een en ander over de rijksdaalder die ik hem had gegeven.