Robbeneiland

Bij NICRO keken ze allemaal alsof ze niet helemaal begrepen hoe het nu precies zat. Was ik nu al weg bij NICRO, klaar met mijn stage of toch niet? Ach, hoe moet ik het uitleggen, ook voor mij is het niet helemaal duidelijk altijd. Het was goed de mensen toch nog eens te zien. De laatste papieren rompslomp in orde gebracht en met Oufy nog even wat wezen eten. Dan weer terug naar de stad. Ook Auke had zich daar bij het gezelschap gevoegd. Op de een of andere manier waren we allemaal uitgeteld. Bioscoop is dat wel een goed idee, we willen de nieuwkomelingen natuurlijk zo veel mogelijk van de goede dingen laten zien! Op naar Rondebosch, eens een andere bioscoop denken we zo. Maar wat is dat, de laatste film is al geweest! Gelukkig is daar altijd nog V/A Waterfront waar we naar Planet of the Apes gaan kijken. Een best wel amusante remake van de jaren ’80. Ja, zo vullen we de dagen, maar niet allemaal. Neem nou bijvoorbeeld de volgende dag!

Eindelijk hadden we kaartje voor de boot naar Robben Eiland weten te bemachtigen. Negen uur in de ochten willen we met de eerste boot (is namelijk goedkoper!). Maar onze timing is zo geweldig dat we de mensen nog net kunnen uitzwaaien wanneer de boot de haven uit draait. Dan maar een uur later. Eenmaal op de boot geniet ik ervan gewoon weer eens lekker op het water te zijn. De golven, de wind, robben en meeuwen en zelfs een paar dartele pinguins in het water! Is het niet geweldig? Het is maar moeilijk voor te stellen hoe dat voor gevangen geweest moet zijn. De stad langzaam weg zien drijven, niet weten wanneer en of ze ooit weer eens voet aan wal zouden zetten, een onbekende toekomst op een grijs gevangeniseiland tegemoet…

Bij de haven aangekomen een poort met daarboven de tekst: ‘Ons dien met trots!’ In een bus gaan we een deel van het eiland rond, bezichtigen het schooltje en het commandants huisje, het abbatoir van Jan van Riebeeck, de vuurtoren en alles wat zo op een eiland thuis hoort. Eerst moest ik lachen, daarna voelde ik me behoorlijk ongemakkelijk en schaamde ik me als tourist. In de leemmijn waar de gevangen gewerkt hebben zien we hoe een groep mensen de werkzaamheden van toen te immiteren, uit volle borst ‘Shosholo-hosa!’ te zingen. Voor ons, touristen en voor de foto. Maar dit is wel de Universiteit van Robben Eiland geweest: Een gat in de rotswand was te toilet van de gevangen, hier konden ze zonder gestoord te worden met elkaar praten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.