Maar wat nu weer? Doen de lichten het niet. Toch nog geprobeert verder te rijden, maar eenmaal op de snelweg bleek het toch wel heel donker. Hmm, maar even op zoek naar een garage, maar eenmaal op zoek bleek alles gesloten. Nee, zeiden ze bij het tankstation; de enigste die misschien nog open is, is in de ‘coloured areas’. Ja dus?, antwoorden wij. Rare gezichten, whities die daar geen moeite mee hebben. Maar wij dus op weg, de aanwijzingen gevolgd, maar op den duur maar even gaan vragen bij de local policestation. Wat is er met jullie auto? Oh, ik bel wel even iemand. Na tien minuutjes verschijnt er een towtruck. Hup, klep open..tjaaa.. …draadjes zitten allemaal door elkaar en zijn een beetje kapot. Hij probeert ze vervolgens aan elkaar te draaien en jawel, er is licht..gevolgd door een knal en een vlam in de motor. Oeps, kortsluiting. Oh gelukkig, hij gaat uit. Nee! Daar is weer brand! Maar dan aan de andere kant van de motor! Al vanaf binnen horen we een poederblusser spuiten en twee (nu witte) agente komen al spuitend naar buiten. Helmer blaast op dat moment met zijn mond de vlam uit. Shit, kregen ze hem eindelijk aan, hoe moet hij nu uit? Wij natuurlijk lachen! Maar de lichten deden het, maar konden dan ook niet meer uit, tenzij je de draadjes weer uit de accu trok. De towtruckmeneer gevraagd wat het kostte, maar waar je normaal afgezet zou worden, hield deze wijselijk zijn mond in gezelschap van de politie. No, nothing.. Mooi, eindelijk naar huis.
Donderdag gingen Helmer en ik naar het Civic Centrum, waar ik de eerste maand van mijn stage heb doorgebracht. Ik kom daar nog regelmatig voor informatie en ook nu waren we op zoek naar info. Het jeugdbeleid van Z-A. Yasmine had me al te weten gegeven dat ik overal mocht kijken en ik denk dat velen die kans zouden willen hebben, Helmer en ik dus graaien. Maar zoals ik al vaker had meegemaakt, veel voorstellen. Nou ja, we hebben het beleid, dus dat is voldoende. ’s Avonds film gekeken. Vrijdag was een fantastische dag. Het was lekker weer en Helmer en ik hadden 3 interviews op ons programma staan. Cape Youth Care, Educo Africa en The Institute of Criminology van de University of Western cape. Het was ontzettend boeiend. we konden eindelijk gebruik maken van ons speciaal hiervoor aangeschafte dicteermachientje. Erg handig! Grappig ook hoeveel literatuur je ook doorgespit kunt hebben, tijdens een aantal interviews lijken puzzlestukjes pas echt op z’n plaats te vallen. Helmer en ik waren erg tevreden. ’s Avonds er wel achter gekomen dat we over de helft van een interview hadden opgenomen, maar ach, het was ook de eerste keer.
