This Is Not An Easy Way Down

We hebben even wat gegeten en gekeken op de kaart hoe we verder zouden gaan. Vanaf daar zijn we afgezakt naar de waterreservoirs en dat was een prachtige tocht. Deels klimmen en deels over vlondertjes, want het is soms erg drassig. Het is er ongelofelijk dat je je op 1000 meter hoogte bevindt en je vraagt je af hoe het mogelijk is dat hier ook bloemen, bomen en vogels zijn. Alsof je gewoon beneden bent. Bij de reservoirs besloten we dat we terug omhoog zouden klimmen naar de top van de Gorge en vanaf daar een andere route zouden nemen om de top heen en onder de kabelbaan naar beneden. Maar bij de Gorge stonden de eerste bordjes al. ‘Zeer Gevaarlijke Route’, ‘This Is Not An Easy Way Down’. Hmm.. Ach ja gewoon doen, we zien wel! En ja, inderdaad..het was een moeilijke route. Er was al lang geen sprake meer van paden, maar van gele voetstapjes op rotsen geschilderd, waar je soms echt naar op zoek moest. We kwamen onder de kabelbaan en zagen de mensen naar beneden kijken. We kwamen ook vlak onder de wanden waar klimmers als vliegen aan de rots hingen, maar wel verbonden aan een touw. En wij dus niet. Beter gewoon naar beneden kijken! Het was geen makkelijke tocht en af en toe was het even paniek als je plakken af moest waar je echt alleen afhankelijk bent van je handen en van je voeten (en van richeltjes). En het onvermijdelijke gebeurde.. We gingen verkeerd.

We waren net met veel moeite een paar steile wanden afgeklommen en stonden op een richel vertwijfeld naar beneden te kijken. Nee, dit ging echt niet. Auke is toen dapper weer naar boven geklommen om op zoek te gaan naar voetstapjes en ja hoor, ik kon ook weer naar boven klimmen. We hadden de route, maar ik was erg uitgeput en de zon begon al te zakken.. Ojee. We zakten langzaam af, konden niet snel want er lagen veel lossen stenen en je moest vaak op je buik rotsen af zakken. Uiteindelijk werd het donker en… weer wat lichter! De stad onder ons had zijn lichtjes ontstoken en dat scheelde ons een hoop. Naar een tijdje werd het een pad en ging de aftocht wat beter. Uiteindelijk bereikten we de snelweg. Wat een spanning en wat dom eigenlijk! Maar een hele ervaring. We stonden gebroken naar de berg te staren en draaide ons vervolgens om ons te realiseren dat we nog lang niet thuis waren. Shit. Na wat te wikken en te wegen besloten we de snelweg af te lopen naar de stad. Vanaf daar konden we verlicht naar huis. Andere keuze was door het donker door een park naar beneden klimmen en dat waren we wel beu. Zo moesten we toch nog even door bikkelen. Ondertussen kregen we nog een berichtje van Helmer of we ook naar het restaurant kwamen, waar hij en de twee meiden zaten in Obz. Nee, dat zouden we niet halen en trouwens de band was nog plat. Uiteindelijk kwamen we thuis. Kapot! Spierpijn kwam al opzetten, dus snel even onder de douche. Even later kwam Helmer binnen, ook vol verhalen. Het was een avontuurlijk weekend.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.