Week 9
Een week starten na zo’n weekend heeft natuurlijk zijn problemen. Cathelijne en ik zitten samen aan de keukentafel en werken zwijgend aan ons ontbijt, of we vertellen van die vreemde dromen die onze ’s nachts bezoeken. Maar deze maandag kwam Cathelijne met een slaperig hoofd de kamer in om me te vertellen dat ze zich niet lekker voelde en thuis zou blijven. Daarvoor zou de vrijdag dan werken.
Dinsdag, ‘stipt’ om acht uur willen we, Cathelijne is weer helemaal hersteld, vertrekken met onze Ford Cortina. Langzaam hadden we ons vertrouwen in de auto weer teruggekregen, maar juist deze ochtend wilde de motor niet starten. Een buurman kwam te hulp, volgens hem was het gelukkig niet de accu maar de mist. Inderdaad, van de stad, onder ons, was niet veel te zien geweest die ochtend. Buurman bood ons een lift aan. Cathelijne naar Salt River (wijk naast Observatory) en mij naar Mowbray vanwaar ik een taxi naar Mitchell’s Plain te pakken kreeg. Dat was toch een avontuur, vooral omdat dit de eerste keer was dat ik de taxi naar een township nam. Met een half uur vertraging kwam ik dan op het kantoor van NICRO aan. Mijn dagen bij NICRO zijn erg onvoorspelbaar, zo ook deze. De hele week zou ik tussen twee ‘High schools’ heen en weer rijden omdat leerlingen voor een NICRO project ‘I’m cool like that!’ een paradewagen aan het bouwen waren. Oufy, mijn stagebegeleider, heeft de leiding over het project in Kaapstad. Over een paar weken mag ik het helemaal zelf doen…!
Vrijdag was eindelijk weer eens een vrije dag voor mij en dus was ik vast van plan uit te slapen. Dat resulteerde in een bijzonder luie dag. Eigenlijk was ik al tijden van plan alleen een groot stuk te gaan wandelen en vandaag was toch mijn kans. Rond het middag uur, beter laat dan helemaal niet toch?, vertrok ik dan te voet om Devil’s Peak te verkennen. Devil’s Peak is de ruwe rotspunt links van de Tafelberg (op een postkaart gezien). Geriva Mansions ligt eigenlijk aan de voet van deze piek. Zoals (bijna) altijd, zijn mijn bestormingen weinig geplant. Ik ga dus recht op de top af, liefst met zo weinig mogelijk (dus geen zware fles water). Dat ik in de hitte en tegen de toch wel heel steile helling niet ver kom deed me niet zo veel. De afdaling, over de stenen in een wilde beek en over verkoolde boomstammen was daarom des te leuker. Moe weer terug in Geriva Mansions was het weekend nog maar net begonnen. Bart en Marscha hadden besloten hun vertrek toch nog tot over het weekend te verleggen. Dat liet natuurlijk ruimte voor plannen! En wat voor plannen!
